Απόσπασμα της ομιλίας του Αβραάμ Πασιπουλαρίδη στη Ροδόπολη
(Κυριακή 31-10-2010)
(Κυριακή 31-10-2010)
ΤΟ ΟΙΚΙΣΤΙΚΟ
Όπως και άλλοι οικισμοί της περιοχής (Άγ. Στέφανος, Άνοιξη, Σταμάτα-Σπάτα, κλπ.) η Ροδόπολη υπήρξε και αυτή θύμα της κρατικής ολιγωρίας και ανευθυνότητας, δεδομένου ότι πρόκειται για μία περιοχή που, ενώ επί πολλές δεκαετίες αναπτύχθηκε οικιστικά με νόμιμες άδειες, αργότερα προέκυψαν ζητήματα κατά πόσον πρόκειται για νομότυπα καθορισμένη αστική ζώνη, ναι ή όχι. (Φυσικά, δε μιλάμε για την εντός σχεδίου περιοχή της Αιολίδας).
Η Ροδόπολη διέθετε ισχυρό Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) ήδη από το έτος 2000, στις κατευθύνσεις του οποίου θα έπρεπε να έχει επακολουθήσει η σχετική Πολεοδομική Μελέτη. Αντ’ αυτού, προτιμήθηκε η λεγόμενη «νομοθετική ρύθμιση» του ν. 3044/2002, η οποία δεν αφορούσε ολόκληρη την περιοχή του ΓΠΣ αλλά μόνον τον οικισμό της Μπάλας.
Είναι όμως γνωστό ότι πολεοδομήσεις δε γίνονται χωρίς μελέτες, όπως επιχειρήθηκε με την εν λόγω νομοθετική ρύθμιση, η οποία, γι’ αυτό, με πρόσφατη δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, κρίθηκε αντισυνταγματική.
Σήμερα, μετά από πολυετή καθυστέρηση, θα πρέπει να συνταχθούν οι σχετικές μελέτες ώστε, το ταχύτερο δυνατόν, η περιοχή της Ροδόπολης να πολεοδομηθεί σύννομα στις κατευθύνσεις του υπάρχοντος Γ.Π.Σ.
ΤΟ «ΠΕΝΤΕΛΙΚΟ»
Κατά το έτος 1988 εκδόθηκε το διάταγμα το κοινώς γνωστό ως «διάταγμα προστασίας του όρους Πεντέλη», με το οποίο καθορίστηκαν δυσμενείς όροι και περιορισμοί σε ό,τι αφορά τη δόμηση και τις χρήσεις γης μιας τεράστιας έκτασης της Βορειοανατολικής Αττικής, που εκτείνεται και μέσα στα διοικητικά όρια του νεοϊδρυθέντος Δήμου Διονύσου.
Το εν λόγω διάταγμα εκδόθηκε ερήμην των ενδιαφερομένων πολιτών και της τοπικής αυτοδιοίκησης, βιαστικά και πρόχειρα, με αποτέλεσμα, κατά περιπτώσεις, να αφίσταται κραυγαλέα της πραγματικότητας και να βρίθει οφθαλμοφανών σφαλμάτων και αδικιών.
Μέχρι και πρόσφατα, η σχετική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι απορριπτική των όσων αιτημάτων πολιτών για την άρση των περιορισμών στις ιδιοκτησίες τους λόγω «Πεντελικού», με βασικό αιτιολογικό ότι, κατ’ αμάχητο τεκμήριο, τα ακίνητα εκτός σχεδίου πόλεως δεν προορίζονται προς δόμηση και ότι, συνεπώς, οποιοσδήποτε περιορισμός επιβάλλεται σ’ αυτά, ακόμη και η απαγόρευση ανοικοδόμησής τους, είναι επιτρεπτός και, μάλιστα, χωρίς υποχρέωση αποζημίωσής τους (απόφαση Σ.τ.Ε.1299/2008).
Ωστόσο, με πλέον πρόσφατες αποφάσεις του επί παρομοίων περιπτώσεων (3224/2009, 2707/2009), το Συμβούλιο της Επικρατείας, εναρμονιζόμενο με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), έκρινε ότι το πιο πάνω αμάχητο τεκμήριο είναι εξαιρετικά αυστηρό και ότι, εφ’ όσον το κράτος επιβάλλει την απαγόρευση ανοικοδόμησης σε γήπεδο εκτός σχεδίου, εν πάσει περιπτώσει, οφείλει να καταβάλει και την αντίστοιχη αποζημίωση.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι στάσιμο, εξελίσσεται, ενδεχομένως δε, τελικά, να δοθεί η δυνατότητα αναθεώρησης του διατάγματος του Πεντελικού, προκειμένου, χωρίς επιβάρυνση του φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος, να αρθούν τουλάχιστον τα σχετικά οφθαλμοφανή σφάλματα και οι αδικίες.
ΤΟ ΔΑΣΙΚΟ
Το λεγόμενο «δασικό» είναι ένα ζήτημα που, αν ήθελαν, θα το είχαν λύσει προ πολλού. Δεν θέλουν, γιατί, «παίζοντας» με τα δάση, κρατάνε σε ομηρία την κοινωνία και, συνάμα, γεμίζουν τα ταμεία τους.
Τα πραγματικά δάση είναι κάτι το εύκολα αναγνωρίσιμο από όλους και, φυσικά, όλοι συμφωνούν στην προστασία τους.
Όμως, η αγοραία αξία τους είναι μηδενική. Και, από κάτι που έχει μηδενική αγοραία αξία δεν είναι δυνατόν να γεμίσουν ταμεία. Γι’ αυτό, βαφτίζουν αστικές ζώνες ως δάση. Διότι μόνο τα ακίνητα των αστικών ζωνών έχουν ικανή αγοραία αξία, οπότε οι ιδιοκτήτες τους, για να τα σώσουν, προσφέρονται να δώσουν όσα-όσα.
Τα πραγματικά δάση, λοιπόν, δεν έχουν «ενδιαφέρον» για την κρατική νομεγκλατούρα.
Στο από 7-10-2010 «ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 24 ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΑΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΩΣΗ ΔΑΣΙΚΩΝ ΧΑΡΤΩΝ» που εξέδωσε το ΥΠΕΚΑ, αναφέρεται χαρακτηριστικά το εξής:
«Αν δεν εφαρμοσθεί το άρθρο 24 η κύρωση των δασικών χαρτών θα περιορισθεί στις απολύτως απλές και προφανείς περιπτώσεις…»
Δηλαδή, ομολογούν και οι ίδιοι ότι δεν έχουν γι’ αυτούς «ενδιαφέρον» οι προφανείς σε όλους περιπτώσεις των πραγματικών δασών, αλλά οι αστικές ζώνες του «άρθρου 24», που έχουν αξία ικανή για να γεμίσουν τα ταμεία τους.
Γι’ αυτό, λένε, θα «εξετασθεί κάθε περίπτωση χωριστά» και θα κριθεί «αν θα πολεοδομηθεί ή αν θα περιληφθεί στον οικείο δασικό χάρτη». Δηλαδή, θα στριμώξουν τον καθ’ ένα ξεχωριστά στη γωνία για να τον ξεζουμίσουν πιο εύκολα.
Για να αδρανοποιήσουν την κοινωνία, δε διστάζουν να πουν οτιδήποτε. Λένε παραδείγματος χάριν: «Οι έννοιες του δάσους και της δασικής έκτασης δεν είναι νομικές για να τις ορίζει ο νομοθέτης. Είναι επιστημονικές».
Εμείς τους ζητάμε, αν τολμούν, να πάρουν όσους επιστήμονες δασολόγους θέλουνε και να τους πάνε πρώτα στις περιοχές διαμονής των ισχυρώς κρατούντων, στο Καστρί, στην Εκάλη, στην Πολιτεία, για να αποφανθούν με επιστημονικά κριτήρια αν πρόκειται για δάση, ναι ή όχι, και μετά να έρθουν στις περιοχές της Ανατολικής Αττικής. Διότι, έτσι οφείλει να πράξει εν προκειμένω μία ευνομούμενη πολιτεία. Εφ’ όσον δεν το πράττουν, δικαιούμεθα να λέμε ότι και υποκρίνονται και ψεύδονται.
Σε λίγες ημέρες επίκειται η ανάρτηση του δασολογίου. Εμείς, όπως είναι αυτονόητο, θα το στηρίξουμε σε ό,τι αφορά τα πραγματικά δάση αλλά θα το πολεμήσουμε σε ό,τι αφορά τις περιοχές αστικού χαρακτήρα.
Η ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗ
Για την αποχέτευση, όπως έχουμε επανειλημμένα πει, θα προχωρήσουμε με χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ, που δεν επιβαρύνουν οικονομικά το δήμο και τους πολίτες.